Na początku mi się nie podobała, nawet denerwowała, bo czułam jakby autor nie traktował poważnie ani mnie ani innych chorych na depresję. Ale coś mnie ciągnęło, aby do niej wracać i czytać dalej. Potem coś „kliknęło” i naprawdę poczułam się lepiej. Nie wiem w jaki sposób, ale ta książka pomaga sobie odpuścić i głębiej odetchnąć.

Łatwo się czyta, czasami jest śmieszna, czasami trochę głupkowata, ale uczy, że można mówić o trudnych i bolesnych sprawach z przymrużeniem oka. Zdziwiło mnie, że książka dotyka naprawdę poważnych i głębokich tematów, które wcale nie wydają się w niej trudne, a czasem po prostu śmieszne.

(...)Po kilkunastu stronach zaciekawienie zaczynało robić miejsce dla innych odczuć. Najsilniejsza była wzrastająca irytacja. Z każdą kolejną stroną książka mnie coraz bardziej wkurzała. Że się nie zgadzam z autorem i co to w ogóle ma być?! Toż to równie dobrze od razu można iść na tory! Aż w pewnym momencie coś kliknęło. W sumie… to nawet ma sens. Nawet się zgadzam z tą… i tamtą teorią…

Dziwne wrażenia, bo na początku książka wydaje się zupełnie bez sensu, jakby wszystko do góry nogami, a potem nagle to jakoś nabiera sensu i wydaje się dziwne, że człowiek wcześniej sam na to nie wpadł. Nie wiem jak to zadziała, bo dopiero skończyłem czytać, ale na pewno książka ciekawa, bardzo oryginalna i godna polecenia.

Książek o depresji są tysiące, ale drugiej takiej nie ma :-). Zwykle albo w nich pocieszają, albo prawią naukowo. Tu - nic z tych rzeczy. Jest po ludzku. Polecam!

Wbrew wszelkim pozorom jest to książka głęboka i filozoficzna, ale napisana na luzie i bez naukowego bełkotu. Łatwo się czyta, miejscami wybuchałem śmiechem i chyba dzięki temu nawet te poważne treści nie były takie nudne i smutne jak zazwyczaj i jakoś tak łatwo „mi siadły”.